Co zmienia diagnoza w przypadku dziecka z ADHD?

Dzieci, które jeszcze kilkanaście i kilkadziesiąt lat temu sprawiały dużo więcej problemów wychowawczych niż ich rówieśnicy, nazywano niesfornymi czy też trudnymi. Wymagające stałej opieki, tonowania emocji – nie dawały odpocząć swoim opiekunom. Wymagano od nich przede wszystkim, jak od reszty dzieci, posłuszeństwa i karano za jego brak. Z takich dzieci wyrastali sfrustrowani, niezrozumiani, stłamszeni w swych ukrytych talentach dorosłych.

Zdrowie dziecka

Dziś na szczęście dziecko, które od początku wie, czego chce i umie zadbać o swoje potrzeby, nazwiemy – po odpowiedniej obserwacji i wywiadzie – dzieckiem z ADHD. Diagnoza sama w sobie nie następuje szybko i wymaga zarówno od rodziców, jak i od dzieci zaangażowania, ale ci akurat często powtarzają, że warto, gdyż przynosi wielką ulgę. Daje odpowiedź na pytanie: czy z nami jest coś nie tak? A jeśli tak, to co? Czy dotyczy to tylko dziecka, czy całej rodziny? I jak dalej funkcjonować z nadpobudliwym pod wieloma względami dzieckiem z ADHD? Diagnoza to tylko początek trudnej, ale wspaniałej drogi, na której stoi terapia, głównie psychoterapia, a która to droga prowadzi do wydobycia z tak wyjątkowego dziecka ukrytych, wspaniałych talentów, do uwolnienia rodziców z części trosk i do utrzymania tak ważnej wyjątkowej relacji rodzic – dziecko.